Ben doğma büyüme Mersinliyim. Bizim orada şehir merkezine kar yağmaz. Ancak yüksek kesimlere kar düşer ve arabanız varsa kârı görebilirsiniz. Altı veya yedi yaşımda asıl memleketim Bitlis'te dayımları ziyarete gitmeyene kadar kar görmemiştim. Oranın karı da çokluğuyla meşhurdur. Araba kârdan yolda kalmıştı biz de köye yürüyerek ulaşmak zorunda kalmıştık. Endişeliydim. Annemin ellerine sıkıca tutunmuştum. Kâr nerdeyse yutuyordu beni. Yine de şaşkındım bu kadar karın içinde olunca. O tatil bol bol karla oynamıştım. Tabi sonrasında yüksek ateşten yatak döşek yatmıştım.Bu resim beni o güne götürdü.
Bir de bir gün evde ekmek bitmişti. Normalde ekmeği annem yapar evde tandır ekmeği yerdik. Nadiren marketten ekmek alırdık. O nadir günlerden biriydi. Bisikletim,bana alınması için ağlayıp zırladığım bisikletim ile ekmek alma işi bendeydi ailenin en ufağı olarak. Turuncu bir bisikletti. Çamurluğu yoktu. Bjraz da geç öğrendim. Normalde ilk öğrenilirken arkada iki tane destek tekerleği olurdu. Ben de bir tane olduğu için o bir taneyi takmış ve öyle öğrenmiştim. Takarken cıvatayı iyi sıkmamışım ki destek tekerlek havaya kalkmıştı ve ben bisiklet sürebildiğimin farkına varmıştım.
Neyse dediğim gibi o gün ekmek alma sırası bendeydi. Önümde yenmem gereken iki tane korkum vardı: birincisi komşunun çoban köpekleri. Çok korkardım. Namussuzlar beni ne zaman görse kovalardı. Neyse ki o gün köpek yoktu. İkincisi bir gün öncesinde bir adamın soğuktan kulağının koptuğunu öğrenmiştim. Benim berem yoktu. Bisikletin üzerinde rüzgar vurunca daha bir soğuk oluyordu. Sürekli elimle kulağımı yokluyordum. Kulağım kopacak diye çok endişeleniyordum. Bir yandan kulağım kopmasın diye yavaş gidiyordum bir yandan da gelişte köpeklere yakalanmamak için hızlı sürmek istiyordum. Bu resim beni o güne götürdü.
Bilmiyorum belki de çocukluğuma götürdüğü için bu resim bana bu kadar çok huzur verdi. Bildiğim bir şey var o da bu tabloya baktıkça tebessüm ediyorum.
Bu da böyle bir şeydi işte.